Vandaag is het stil in de Arsenale: closed on Mondays. Klik op de foto voor geluid!
Zaterdag jl. begon de Biënnale. De kunst komt uit meer landen dan ooit. 100 jaar geleden presenteerde Nederland zich er voor ‘t eerst en het Rietveld paviljoen bestaat al 60 jaar. Nu is daar Mark Manders te zien met zijn Room with Broken Sentence. Vlak in de buurt ligt ook een beeld van hem te kijk: Fox/Mouse/Belt .. in de buurtsuper, tussen de pasta’s en ‘KinderSurprises’.
Nog maar een paar maand terug, kochten wij daar elke dag ons kostje. Ook op maandag. En nog geen kilometer verderop, stond ons eigen werk. Het kan niet anders dan dat we weer even in Venetië zijn. Door dit te schrijven bijvoorbeeld.
Kunst leeft door het te volgen met je ogen. Het gaf een ongekende puls om vijf weken lang tussen eeuwen kunst van wereldfaam te vertoeven. Accademia, Guggenheim, Correr .. overal mochten we de doeken tot op de huid benaderen .. Bellini, Tintoretto, de Kooning, Dali .. met onze neus op hun kwaststreek. Tot in de verf om hun handelingen na te voelen. Wat hun penseel daar achterlaat, biedt ons een blik in wat hen toen bewoog. De sporen tonen heel direct hun drive, hun weten en geloven. Je ziet zich voltrekken wat zij erin ontdekken. Elk moment.
Een immense zaal .. een plafond van vergulde tegels, op elk kruispunt afgezet met een keramische kop. Hoe langer je naar die gezichten kijkt, hoe meer karakter erin te voorschijn komt. De bewustwording ontwikkelt zich in- en om je heen, tot boven je hoofd. De tijd wordt zich zo meer en meer gewaar. Het beeld ervan ontvouwt zich, dient zich aan. Het dringt zich aan je op en komt tenslotte binnen.
Je blik is zo geschoold als je jezelf kan toestaan. ‘Nee dank u, even geen headset’. Alleen maar kijken, ademen met eigen ogen. En dat opnieuw en overnieuw en verder, dieper nog. Je laat je toe in wat zich aandient, voor je uit. Stemt af op wat je resoneren doet en alle cellen slaan het op.
En dan gebeurt ‘t. Je weet niet wat je ziet .. ‘gewoon’ wordt: ‘niet normaal meer’. Want wat er in je ogenblik verschijnt, bevindt zich buiten ‘t kader van je eigen kijk.
Zo zijn we het liefste bezig.
De eigen werking uit te buiten om je heen. Een sturende beweging die hooguit weet, tot aan ’t moment waarin ‘ie zich begeeft. Dit weten overlaten aan je blik op wat daar voor je uit ontstaat. En dan die hand die steeds en steeds opnieuw weer uitvoert wat je drijft en je voorziet in wat jij voor je ziet. Wat in je omgaat, overlaat aan ademtocht. En wat je achterlaat, doet jou weer leren kennen aan de kijker / lezer die zich wil verstaan. Een wisselwerking in een ongekend contact. Met jou bijvoorbeeld.
Bert’s moeder, inmiddels honderd, neemt zwijgend blad voor blad de catalogus door. Minutieus gaat haar blik heen en weer. Als de slinger van een klok. Niets ontgaat haar. Op bladzij 94 zegt ze terloops: ‘die ken ik’ en bladert weer door. Uiteindelijk verzucht ze: ‘wat een verscheidenheid’ en slaat het boek dicht.
De 55e Biënnale van Venetië heeft als thema reflectie en verbeelding. Ze duurt tot 24 november a.s.
Liervogel Chook voor Loos Alarm
Liervogels zijn van nature erg schuw maar staan bekend om hun imitaties.
Zoals dit geluid voor Loos Alarm, gezongen door Chook. Chook is een in het wild geboren vogel. Maar werd daarna meteen door mensen verzorgd. Als publiekslieveling kon hij 32 jaar lang zijn talent ontwikkelen in de dierentuin van Adelaide. Daar trok de vogel veel aandacht door constructiegeluiden na te bootsen. Waarschijnlijk leerde hij die van bouwvakkers, toen er een panda-verblijf in de zoo werd aangelegd. Zijn imitaties van drilboren, zagen, bouwvakkers-fluitjes, camera’s en menselijke stemmen werden een ware hit op internet. Net als dit auto-alarm.
Auto alarm?
Beelden en woorden fascineren ons zeer. Zeker als ze gebruikt worden bij gebeurtenissen waarover we ons verwonderen.
Neem nou Chook. De vogel leefde in het wild. Is het nu een tamme vogel geworden? Het lijkt wel of hij niet te houwen is als ‘ie zingt. Waar hij ook is, hij doet wat hij niet laten kan en gebruikt zijn keeltje dat het een lieve lust is. Hij juicht het uit en trilt ervan.
Toch zegt onze kleinzoon van 7: ‘die vogel heeft niet eens een eigen geluid‘.
Het kan best wezen dat hier in ons volgende Loos Alarm op terugkomen.
work#art gewaagd en afgewogen
als je wilt reageren klik dan hier, onderaan de pagina verschijnt een commentaarveld
