170303 12.00 uur Ik wil je een brief terugschrijven. Ik leg ‘m straks onder de steen voor als je nog eens terugkomt. Ik weet dat je er twee keer geweest bent. In een goot van het zwembaddak. Een moeilijk bereikbare plek. Maar waar je op uit bent, moet ergens toch plaatsvinden?
Dus kwam jij daar terecht.
En dat deed je dan toch maar mooi! Je benen kregen vleugels. Een steen vloog uit de bocht. Een vinger op het nippeltje en ’t spoot ervandoor.
Alles lukte .. nou ja .. bijna dan.
Een stiekem soort vrijheid lijkt me, dat wel. En voorstelbaar ook: Gewoon gehoorzamen aan wat je doet. En niemand moet zich er tegenaan bemoeien.
Zoiets kan alleen maar in ‘t donker. Jouw droom speelt zich af in een mager soort schijnsel, stel ik me voor. Net als het spoor dat ik zoek.
Waarin ik je nu tevoorschijn roep.
In Scheepje op Houten Golven, waar we hierbinnen mee bezig zijn heeft alles met alles van doen. Ook de samenhang met wat er buiten speelt ..
.. een kapotte ruit in zijn sponning.
nacht van 170311 op 170312 buiten Stilte. Niemand om je heen? Nee niemand. Nu! Tets!
Raak is ‘t ie, raak. Een rollende steen, een plof en dan weer stilte. Je stapt de terreinverlichting uit, het donkere park in. Even aanzien verder. Bekijk ‘t maar mooi met z’n allen.. Een gat, een onomkeerbaar geklaard karwei, wacht op effect: een ster in de ruit wacht het daglicht af.
Slaap je, nu ik ’t ontdek? Je drift is binnengekomen hoor. Het glas met dat gat erin is mooi blijven hangen.
Ik lees de barsten in je boodschap: een stralende ster. Wat ’t verder voorstelt komt niet helemaal door. Dubbel glas moet je weten. Gelukkig maar, geen lekkage als het regent. We houden ’t droog maar zijn op onze qui-vive. Wat zich om ons heen afspeelt, speelde al mee. Maar nu concreter. En met meer schakeringen qua lichtval. Een verschil van dag en nacht.
Verder gedoe om niks. We kennen ‘t van alle afgedankte gebouwen waarin we atelier hielden. En leerden een zinloze les: Smijt je de steen terug, dan gooi je je eigen glazen in. Kortom: We geven ’t aan en laten ’t daarbij.
nacht van 170325 op 170326 Geen teken van de andere kant, merk je. Niemand heeft gereageerd, nergens plakband, er gebeurt niks. Er is maar één aanspreekpunt: dat gat. Van jou kant spuit je ’t dicht met zwart. En je schrijft van je af op de inmiddels afgeschreven ruit. Volgordes van woorden, tekens, het maakt allemaal uit. Gespiegelde letters gaan het worden. Binnen moet ’t leesbaar zijn. Shit, eentje verkeerd. En ook verder op het terrein spuit je. Spui je van je af wat je te binnen schiet. Fuck, nu al leeg? Splinters van een boodschap. Alles verwijst naar alles. ‘Doe ’t er maar mee‘ Afzender 21#Samyr
’t Is een zwart gat geworden. Heb je ’t dicht willen spuiten? Er dringt geen licht meer door in de barsten. ’t Zijn lijnen nu. En letters. Hoe knullig ook, je verwijzing is duidelijk. Reageren lijkt zinloos.
Ik ga buiten op onderzoek uit. Wat je aan ’t doen bent, zie ik om me heen. Was je spuitbus bijna op? Of heb je niet goed geschud? Wat je schrijft, kan ik lezen. En hoe je genoemd wil worden ook. Maar wat je drijft? Lever je een gevecht of verveelde je je? Of allebei? Wat trekt je naar hier? Waar houdt je je op, verderop? Waar ben je aan toe? Waar houdt het op?
Ik maak er maar foto’s van en laad ze in. Vreemd onwerkelijk verschijnen je tekens en teksten op het scherm. Ik stel me voor dat die barsten ineens hiervoor me in het glas zouden trekken. In ’t glas van mijn laptop zelf bedoel ik. Zo van binnenuit, zonder tussenkomst van de fotoapparatuur. Dan had ik ‘m meteen naar de macHelp gebracht. Maar 14 dagen later, verschijnen dan je teksten en tekens voor m’n neus. Ik moet er niet aan denken dat ‘t gebeurt, maar merk dat ik ‘t verzin om voorbij m’n gewenning te komen .. Kom toch tevoorschijn achter je tweets vandaan. Al scharrelend kom ik wat verder met waar ik op uit ben. Je tag geeft nog geen sjoege maar ik weet iets meer van je naam. Tenminste van Samyr met een i ipv een y: Afkomst: Arabisch. Betekenis: wind: vermakende metgezel.
Ik stel me veel voor bij die combi: warmte, klapperend doek .. een zucht rond de tent ter verlichting .. en: geen sponningen, geen spanningen.
Er is iets onuitwisbaars in de neiging iets te be’tekenen’. Ik ken ‘m bij mezelf van ooit, maar toen bestond graffiti nog niet.
Ik deed ‘t op beslagen of bevroren ruiten. Een soort vingerverven met water. Maar ook dat werd niet gewaardeerd door de omgeving. Want waren de ramen eenmaal ‘gelapt’, dan bleven de vettige sporen toch tevoorschijn komen.
Ze bederven ‘t zicht, zei men dan. Of: ‘Gekken en dwazen schrijven hun namen op muren en glazen’
Zorro niet, herinner ik me als antwoord.
Moet je horen wie ’t zegt .. Spuit 11 geeft modder..
Jee, wat een kale conversatie, denk ik achteraf. Toen al. Maar toch .. er was tenminste iemand bij. Er werd gereageerd.
Wat je wilt laten zien, moet toch ergens een gezicht krijgen.
Gemaskerde helden; in zigzagtekens proberen we onze handtekeningen uit. Sneller dan je schaduw schrijven, wie wil dat niet?
Lucky Luke met je baksteen .. sneller dan je schaduw Waar blijf jij als je dat kan? Voor een huis heb je meer dan 15.000 nodig.
Samyr, jij bent het die ik schrijf. En ik ga er gewoon van uit dat je beide keren dezelfde afzender bent..
Binnen en buiten ervaren we beiden iets van de polsslag van de tijd. Maar verder zit er een spiegelende ruit tussen.
Ben je van het AZC of ben je tegen? Ik ook, maar anders waarschijnlijk.
Kwam alles wat je wil zeggen maar binnen. Of is dan de spanning eraf?
Maar een boodschap die niet zwemmen kan, zakt als een baksteen.
Hoe spiegelen we nog in dit versplinterde landschap?
Zo, die komt aan. Niks is vrijblijvend.
…….
Schrijf je terug? Leg ‘t hieronder. Ik kijk er naar uit .. nu en dan ..
…….
